هایال

پدرم عاشق بود
و خدا عشقش بود
فکرها ننگین بود
سفره ها رنگین بود
و پدر غمگین بود
چون که در سفره ما
واقعیت کمی سنگین بود

.

دستهایش خالیست
عزتش بودار است
کودکش بیمار است

.

ناگهان...
یک نفر هُو کردش
که چقدر زیبایی
چه دُمی
چه سَری 
عجب پایی
دست و رویت سیاه رنگ و قشنگ
نیست بالاتر از سیاهی رنگ

.

و پدر خندیدُو
تکه نانش جَست ُ
بر دهانِ شیخِ
قصه ی ما افتاد
اشتباهش این بود
گر سیاهی بهتر از هر رنگ است 
پس چرا شیخ خودش رنگین است؟!

.

پدرم آن شب مُرد
عشق را با خود بُرد
سفره ها رنگین ماند
کودکی غمگین ماند

|محمدی نژاد| مرداد ۹۳ |