هایال

داری بحث میکنی وسط بحث و توضیح میخوای شوخی کنی مثال واقعی از خاطرات گذشته میزنی
اما یهو یاد یه چیزایی میافتی، فکرت میره جای دیگه، حرف دیگه ،خاطره ی دیگه، تصاویر تخیلی دیگه، چشمات خیره میمونه لبِ میز یا شکاف روی دیوار

دستات سرد میشه، دیگه انگیزه ای برای ادامه مطلبی که با آب و تاب شروعش کرده بودی رو نداری

بقیه هم منتظر ادامه توضیحت هستن ؛ اما تو لبات قفل شده،

دلت میخواد یهو یکی یه مطلب دیگه ای بگه و حواس همه پرت بشه و تو تا انتهای دنیا همونجا بایستی و فقط زل بزنی به لبه ی سه گوش میز و هی فکر کنی، فکر کنی، فکر کنی...

حس دونده ای رو داری که تو مسابقه تا انتهای خط دویده اما تو چند قدمی پایان مسابقه، همونجا که همه مردم دارن کف و سوت میکشن، شک میکنه و توقف میکنه

احساس میکنی چقدر ساده ای که هنوز داری قصه میبافی

و چقدر میتونی ساده تر باشی

یهو از همه چیز و همه کس سرد میشی

این همون لحظه ایه که داری اشتباه میکنی نباید بزاری این حس بهت غلبه بکنه از پا بندازتت باید لبهای قفل شده ت رو محکم باز کنی و ادامه بدی 

هر لحظه که بیشتر سکوت کنی بیشتر غرق میشی برگشتت سخت تر میشه

به خدا اعتماد کن و ادامه بده نزار زندگی با دست خودت تلخت کنه

.

.

سادگی نکن اما غرق کابوس گذشته هم نشو

🎶 🎧